In de vroege jaren ’70 werd de jonge tiener als klant ontdekt. Die kreeg steeds meer zakgeld of had een klein bijbaantje en wilde z’n geld best uitgeven. De platenindustrie had dat goed in de smiezen. Voor de babyboomers waren de duurdere lp’s. Voor ons brugklassers en net iets ouder werden door platenmaatschappijen in binnen- en buitenlandse acts gelanceerd van wie om de 3 maanden een nieuw singeltje verscheen. Door gelikte bladen als Popfoto en tv-programma’s als Top-Pop konden artiesten als The Sweet (1971) en Middle of the Road (1971) succes na succes bijschrijven. En toen moesten de Osmonds (december 1972) nog komen.

Tijdens de koopavond, op vrijdagmiddag na school of toch nog even zaterdagmiddag op de fiets naar de platenzaak. De nieuwe Top 40 was uit en luisteren met die telefoonhoorns in de platenbar was gratis, want geld om elke nieuwe hit te kopen was er niet. En dat hele proces van uitzoeken, luisteren en dan beslissen was een hobby op zichzelf. Begonnen met ƒ 4,25 per singeltje (7 inch) zou de prijs hard omhooggaan. Al het Nederlandstalige viel natuurlijk automatisch af. Of het nu uit de stal van Vader Abraham of Johnny Hoes kwam, ondermaats vonden we het. Bij het Duitstalige werk lag dat wat genuanceerder. De tienerromantiek en -tragiek van bijvoorbeeld Peter Maffay of Christiaan Anders vonden de meesten best te pruimen. Het verschil met Engelstalige teksten was miniem en bovendien verstonden we in het Oost’n (opgegroeid in de Achterhoek) beter Duits dan Engels.

Je slag slaan

De houdbaarheid van plaatjes werd alsmaar korter. Nummers die langer dan 3 maanden in de hitparade stonden, werden een zeldzaamheid. De golf aan nieuw vinyl was gigantisch en veel bleef in de tipparade steken of ging geheel roemloos ten onder. Was de vraag totaal ingezakt of geheel uitgebleven, werden de plaatjes naar de uitverkoopbakken afgeserveerd. Voor ƒ 1,50 of minder kon je je slag slaan. Soms zelfs pakketjes van 5 of zelfs 10 stuks voor ƒ 5,00, zo ingepakt dat je alleen zicht had op het plaatje boven- en onderop, wat de aankoop nog spannender maakte.

Van The Man

Zo kwam ik bij verrassing aan Spanish Rose van Van Morrison, oorspronkelijk uit 1967 en in 1971 in Nederland nog eens opnieuw uitgebracht op Pink Elephant. De moedermaatschappij Dureco had een partij oude opnamen van de Amerikaanse maatschappij Bang overgenomen en probeerde van die artiesten die inmiddels bij andere platenmaatschappijen succes hadden een graantje mee te pikken door het opnieuw uitbrengen van oud spul. Grote hits heeft Van ‘The Man’ nooit in Nederland gehad, maar zo stond hij in maart 1971 ineens met 2 singles (onder) in de hitparade.

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het ook wel eens op een teleurstelling uitliep: bleek er toch een Nederlandstalig flutproduct midden tussen verstopt te zijn!

Door Arnold Wiggers
Foto V&D: ZB Beeldbank Zeeland, recordnr. 165169
Foto’s Spanish Rose: collectie Arnold Wiggers
Juni 12, 2024