Het toestaan van grondgebonden zonneparken binnen de gemeente Terneuzen heeft als keerzijde dat op grote schaal gronden (tijdelijk) worden bebouwd. De ondergrond van het zonnepark verliest als gevolg van de realisering van een zonnepark gedurende 25-35 jaar haar functie en eigenschappen. Bovendien wordt door de bouw van een zonnepark een ruimtelijke inbreuk gepleegd op de omgeving. Om een goede balans te vinden wordt het daarom noodzakelijk geacht om de inbreuk elders ruimtelijk te compenseren. Hierbij kan gedacht worden aan het aanleggen van nieuwe natuur of projecten in het kader van landschappelijke verduurzaming en optimalisatie. Op deze manier wordt de komst van een zonnepark en de daarmee gepaard gaande inbreuk op de omgeving en natuur gecombineerd door het verduurzamen en vergroenen van (in eerste instantie) de directe omgeving van het zonnepark. Ter compensatie van het bebouwen en verharden van de onderliggende gronden en de daarmee samenhangende landschappelijke aantasting, stort de initiatiefnemer een vereveningsbijdrage in de gemeentelijke bestemmingsreserve waaruit vervolgens projecten bekostigd kunnen worden ter verbetering, verduurzaming of vergroening van de omgeving.

— Bron: Structuurvisie